فرصتی برای همدلی

امروزه تجسم دنیایی که دچار تغییرات دائمی ناشی از بیماری ویروس کرونا (کووید-۱۹) نشده باشد، مشکل است. نمی دانیم آیا این حادثه ای مانند جنگ تحمیلی، تحریم یا سیل و زلزله است که بعد از آن زندگی کم و بیش به حالت قبل باز می گردد یا همه چیز به نحوی تغییر خواهد کرد که حتی در تصور ما نمی گنجد. موفقیت دانشمندان جهان در کنار مدیریت این بحران تعیین کننده این سناریو است، بنابراین زمان آن فرا رسیده است که بر روی آنچه می توانیم برای کمک به اوضاع انجام دهیم، تمرکز کنیم.

    بی تردید سوالات بسیاری باید پاسخ داده شوند. آیا یک بار ابتلا به عفونت مصونیت طولانی مدت به همراه می آورد؟ آیا امکان دارد اولین واکسنی که عملکرد موثر داشته باشد به علت عوارض جانبی ارزش خود را از دست بدهد؟ آیا واکسن های در حال توسعه پادتن های خنثی کننده در بدن را هدف قرار می دهند؟ آیا داروهای متنوع ضدویروس می توانند این ویروس را مهار کنند؟
    سوالاتی پیرامون سلامت عمومی و سرایت بیماری نیز وجود دارد. بسته شدن مدارس کمک کننده است یا آسیب زا؟ اگر بیمارستان ها برهم بریزند چه اتفاقی پیش می آید؟ اگر واکسن یا داروی موثری کشف شود، آیا امکان ساخت آن به اندازه کافی برای همگان وجود دارد؟ اثر طولانی مدت این بحران بر سلامت روانی، اجتماعی و اقتصادی چیست؟ اگر محدودیت های اجتماعی برداشته شوند چه اتفاقی می افتد؟ تنها اگر دانشمندان بتوانند کارشان را انجام دهند، به همه سوالات پاسخ داده می شود زیرا دانش آن ها کلید دستیابی به راه حل است. بنابراین موسسات باید هر آنچه که لازم است را برای تامین ایمنی آزمایشگاه های تحقیقاتی برای این محققان انجام دهند و هر فعالیتی غیر از تحقیق بر ویروس، سلامت عمومی و اقدامات درمانی را متوقف نمایند. 
    این بحران به حمایت و همکاری فوق العاده ای نیاز دارد. حضور افراد کمتر در اماکن عمومی سرعت انتشار ویروس را کاهش داده و به ادامه مطالعه بر کووید-19 کمک می کند. اگر راهی وجود دارد که بدون ایجاد خلل در این فعالیت ها بتوانیم کمکی کنیم، داوطلب شویم. اگر دوستانی داریم که در حال تحقیق بر روی این ویروس هستند، حتی نگهداری از فرزندانشان می تواند مفید باشد. از بسیاری جهات، این یک نبرد طولانی است که در آن احساس مسئولیت و میزان دلسوزی مان سنجیده می شود.